Nuong ako ay Bata pa

Ako si iStar-Tariray

Ang sarap balik balikan ang pagiging bata, masasabi kong ito ay isang ala-ala na talagang tumatak sa akin habang ako ay lumalaki.

Angono Rizal ang aking kinalakihang lugar, maaga akong na-exposed sa mga maka sining na bagay gaya ng mga pinta nina Botong Francisco, Pamilya Blancos ng Angono pati na rin si Nemiranda.

23Nov2013 A visit to Angono with my family 

Kalapit na bahay lang naming si Nemiranda kaya palagi akong naka-kalat sa bakuran nila at nanunuod ng mga art exhibit at art class nya. Kung minsan ipinag babawal nila ako sa lugar kasi nga may na gaganap na art class. Yun yung dahilan na sabi nila sa akin, sa pag-pupumilit ko na talagang makita yung “ongoing art class” nila sa kabilang pinto ako ng studio dumaan hanggang makarating sa main room ng exhibit dun ko nakita na nude art class pala yung nangyayari. Natawa ako sa aking sarili sabay sabi sa aking isip “ayan kasi ang tigas ng ulo ko” kung anu-ano tuloy ang nakikita ko. Sa mga pag kakataong iyon, lalo kong na-appreciate kung anu ang art. Ang sinig sa iba’t ibang porma ay napaka ganda….

Nung bata pa ako ay di uso ang wi-fi, dsl, broadband, cell phone, ipad, camera at kung anu-anu pang hi-tech na bagay na meron na ngayon. Mayayaman lang ang meron nun, subalit ako’y isang anak pawis. Dukha kung tutuusin, pangarap ko ang mga ganuong klaseng laruan at gadget subalit sa estado ng aking buhay ay talagang pangarap nga lamang ito… Kasiyahan ko na nuon ang mga simple at mu-munting bagay na nag-bibigay ng kasiyahan sa akin pati na rin ang aking mga kapatid...

Ang mag-laro sa ilalim ng malakas na ulan at mag-sasayaw ng di mo mawari.

Maligo sa ilog kasama ang iyong mga kalaro mapa-babae at lalake. Aakyat sa sanga ng punong naka usli sa katawan ng ilog at sisigaw ng “Yehey” bago tumalon ng buong lakas.

Patintero sa ilalim ng matinding sikat ng araw na tila walang paki-alam sa sunburn na idudulot nito sa aming balat.

Mag-lalaro ng Tagu-Taguan sa dapit hapon hanggang sa mag-dilim at ipapapa-tuloy pagkatapos kumain ng gabihan habang maliwanag ang sikat ng bilog na buwan.

Sha-To at Tumbang Preso ay di din naluma sa akin nung mga panahong iyon.

Black-1-2-3 na habulan ay di din nakalampas sa mga paborito kong laro.

Sipaang Bola at Batuhang Tao ay naging paborito ko din, isama mo na din ang agawang panyo na nilalaro ko kung wala nang gusting mag-laro nung mga nabanggit kong laro.

Kung umu-ulan naman at ang paliligo sa ilalim ng ulan ay hinde pupuede- Sungka, jackstone, pick-up sticks naman ang pumupuno ng araw naming mag-kakapatid. Wala kasi kaming TV nuong mga panahong iyon, kaya sa mga simple at mumunting bagay lamang ay naka pag-bibigay na sa amin ng kasiyahan ang mga ito…

Kung minsan, hindi mo ako mahahanap sa paligid ng aming bahay sa Guido. Kasama ko kasi ang aking mga kapatid sa bundok ng Vincentian Hills Seminary para umakyat ng mga bunga ng punong kahoy gaya ng santol, mangga, kaimito, bayabas, kamias at papaya. Kapag sinipag naman nag-lilinis kami ng mga silid sa seminaryo habang naka bakasyon ang mga seminarista para maka-pag-uwi ng pagkain sa mas bata ko pang kapatid. 

Nag kolekta din ako ng mga stationary na mababango kahit wala naman akong susulatan. Kung nakaluluwag naman ako sa baon, nag tatabi ako para lang bumili ng songhits ng mga bagong kanta na kinakanta naming sabay sa nag-iisa naming radyo sa bahay. Ang Nutri Bun ay naging bahagi rin ng buhay estudyante ko, ang matipid na peanut butter na palaman nito na halos di mo malasahan sa sobrang nipis ay isang masarap na meryenda na sa recess.

Ang bukirin ng Angono Rizal ay may napaka-gandang tanawin para sa akin sa buong taon. Sa musmos kong kaisipan ito ang tumatak sa akin na patuloy ko pa din ikinukuwento sa aking mga buging-ging. Ang bukid ay berde at buhay na buhay tuwing tag-ulan. Idagdag na natin ang mga suso, kuhol, hito at dalag na makukuha mo dito pang-ulam. Kulay tsokolate kung tag-araw at ma-sarap maglaro ng habulan sa kadahilanang madali mong mahuli ang hinahabol mo dahil sa bitak-bitak na lupa nito. Kulay ginto kung panahon ng anihan, sa ganitong panahon din sa Angono Rizal, makikita mo kaming nasa bukid at nag-lalaro sa tambak-tambak na mga dayami at sa ginapasang palay. Ang pag-lundag sa mga iyon ay bahagi ng isang masayang alaala ng aking kabataan. 

Mga ala-alang kaylanman ay di kayang palitan ng mga bagong teknolohiya na meron na tayo ngayon. Ninais ko ring maranans ng aking mga anak ang simple, payak at walang luhong buhay bata na ang meron na lamang ay yung mga bata na nasa probinsiya. Iba na din kasi ang panahon ngayon, ang mga bata ay mas ni-nanais pang mamalagi sa loob ng bahay upang mag-laro ng kanilang ipad at tablet. Kaya nga kung kinakaya ng aming iskedyul mag-asawa kami ay umu-uwi sa probinsya para kahit man lamang sa mga panakaw na sandali muli maging ganap na bata ang aking mga anak.